It’s a love story….

..baby just say yes. En dat deed hij. Op 19 februari 2011 zaten we in een overvol gemeentehuis en zeiden we “ja” tegen elkaar. Nog “snel snel”, want een maand later zou ik bevallen van ons eerste kind. Ik heb dan graag dat zo’n dingen geregeld zijn :D. Dus het was trouwen voor de praktische kant (als notaris én boekhouder dat als tip geven, dan luister ik), maar in overvloed aan liefde.

Vandaag zijn we 10 jaar later. Er is veel veranderd. Jij hebt minder haar. Ik verander elk jaar wel eens van coupe. We zetten allebei wat uit. Ik slonk weer wat. We werden ouders van 3 kinderen. Op 3 jaar tijd (da’s voer voor een andere blogpost :-)). We kochten huizen. We braken af en we bouwden weer op. We verloren dierbaren. En toch is het ook nog steeds hetzelfde. Ik ben nog altijd keigrappig en je lacht nog altijd met al mijn mopjes. Bijna allemaal. We gaan nog altijd graag op restaurant. Ondanks ecologische bezwaren af en toe, verkennen we nog altijd graag de wereld. Jij bent nog altijd een grote natuurliefhebber en ik nog altijd niet. Ook al doe je hard je best om mij te bekeren. Ik kan het verschil niet zien tussen een ekster en een merel ok? Laat het los. Ik vind nog altijd dat aanrakingen gedoseerd moeten worden. Jij wilt liefst elke avond in mijn armen liggen. Je vraagt nog altijd elke avond of ik een dessertje wil omdat je weet dat ik geen goesting heb om uit de zetel te kruipen. Als dat geen liefde is, dan weet ik het ook niet meer.

(Bijna) 14 jaar een koppel, waarvan 10 jaar getrouwd. Dan valt er al eens “supperkoppel”, “voorbeeld!”, “wat is jullie geheim?”. Een of hét geheim is er natuurlijk niet. We zijn gewoon twee mensen die elkaar aantrekkelijk vonden, ook nog eens goed met elkaar konden babbelen en verliefd zijn geworden. Maar zo gewoon is het nu ook weer niet. Want zoals het cliché het wil, is het van pieken, maar ook dalen. Van stormen naar kabbelende beekjes. Maar de liefde overwint. We zien elkaar graag, we vinden elkaar oprecht ook de tofste persoon op aarde, gunnen elkaar de mooiste dromen. We kennen elkaars beste punten, maar weten ook waar die scherpe kantjes zitten. En na al die jaren: die blauwe ogen die oplichten wanneer ik weer een mopje vertel, gevolgd door da lachske. Gets me everytime.

Toast dus. Op de liefde. Op Lieven. Op mijn liefje. Op zijn schattiebollie (dat ben ik dus he. Ik heb dat koosnaampje niet gekozen…). Op nog eens 10 jaar. And then some.