Demi-tour vers le futur

19 juni 2021, ergens in het midden van de nacht. Ik kan, opnieuw, de slaap niet vatten. Sinds een aantal weken voel je de zwaarte van de dagen stelselmatig toenemen. Eerst moffel je dat wat weg. Omdat je er niet aan wil denken, uit angst ook voor de pijn en het verdriet die de zomer met zich mee gaat brengen.

Maar de tijd tikt genadeloos verder. Volgende week, 23 juni, is het 1 jaar geleden dat ik op een vliegtuig stapte richting Finland. Ik verbleef er drie weken, samen met mijn gezin en familie. Maar vooral samen met mijn broer. Op 14 juli namen we met een heel zwaar gemoed het vliegtuig terug. 6 dagen later stierf Egon. We staken ons kleren terug in de valies en keerden op 29 juli terug naar Finland om de begrafenis bij te wonen. Maandagavond 3 augustus stond ik terug thuis. Dat voelde als een eindpunt, maar vooral als een heel zwaar nieuw begin. Een harde, nieuwe werkelijkheid.

1 jaar na die zwaarste zomer ooit, neem ik jullie graag mee terug naar Finland.
Je fais demi-tour, om de tranen de vrije loop te laten, te glimlachen bij de mooie herinneringen, terug te denken aan de fijne gesprekken, dankbaar te zijn, te helen.

Demi-tour vers le futur. Een toekomst zonder mijn broer. Zonder Egon. En tegelijkertijd ook voor altijd met.

Een zomer lang dus stukjes tekst en foto’s. Hier op de blog en ook op Instagram. Hopelijk lees je mee.