This is me trying

België ligt uit het EK voetbal. Het verloor tegen Italië, die zich de betere toonde. Zo gaat dat nu eenmaal. Da’s niet leuk, want winnen is altijd plezanter. Maar het is ook maar een spelletje natuurlijk, dus relativeren enzo.

En toch was dit mijn gezicht na de match.
Dikke, betraande ogen. Rode, opgezwollen neus. Diepe frons. Geen lach te bespeuren. Een paar minuten voor het fluitsignaal het einde van de match aangaf, voelde ik de spanning stijgen en de tranen komen. Ik die werkelijk bijna nooit ween, en al zeker niet voor een voetbalmatch. Het verdict valt en de tranen zijn niet meer te stoppen. Ik probeer te begrijpen wat er gebeurt en na een tijdje wenen en voelen, spreek ik uit wat er aan de hand is.

Dit EK was er een waar mijn broer naar uitkeek. Hij baalde ongelooflijk dat het vorig jaar werd uitgesteld en hij dus wist dat hij het niet meer ging kunnen meemaken in 2021. Wanneer dit EK startte leefde ik mee. #tousensemble, #allezlesrouges #deviltime… plezant vertier met het hele gezin. Maar het was vooral een manier om dicht bij hem te staan. Om mee te leven met iets waar hij naar uitkeek. Om het EK te volgen, voor mezelf maar ook voor hem. Je dicht bij hem voelen, connectie maken.

Maar dan plots die uitschakeling. Met meteen het besef: tis gedaan. Weg connectie, weg datgene waar hij naar uitkeek, weg. Boeken toe. Dit was het. En wat nu volgt is dan écht het grote gat. Niets meer om naar uit te kijken of te beleven via hem of voor hem. Nee, wat nu rest zijn alleen maar herinneringen. En hard en pijnlijk verdriet dat zich na 1 jaar verdringen ongenadig aandient op een schoon plateauke.

Hoe goed ik ook, onbewust, mijn best heb gedaan om niet teveel terug te blikken of te denken aan de mogelijke pijn: mijn lichaam vertelt me dat het tijd is om te ondergaan. Om alles wat ik vorige zomer in een roes beleefde, te herbeleven en te ondergaan. Ik kijk daar niet naar uit en kruip liever ver weg. Maar da’s geen avance zeggen ze bij ons.

1 jaar na die zomer in Finland besef ik des te meer hoe hard ik mijn hart beschermd heb die weken daar bij hem. Heel bewust beleefd, taking it all in. Dat wel. Maar er ook moeten staan en niet wankelen. Voor mijn eigen kinderen, die ik (samen met Lieven) moest begeleiden in dit verhaal en dit verdriet. Er moeten staan voor mijn mama, dat behoeft zelfs geen uitleg. Er moeten staan voor mijn schoonzus, voor mijn broer… Maar ook voor mezelf. Ik zag oprecht geen andere manier dan “be the pillar” om niet zelf te sneuvelen.

And it’s hard to be at a party
When I feel like an open wound
It’s hard to be anywhere these days
When all I want is you
You’re a flashback in a film reel
On the one screen in my town

Ik heb uiteraard wel geweend de afgelopen maanden. En gepraat en mijn verdriet gevoeld en gedeeld. Maar die zomer nu, 1 jaar later herbeleven zonder dat schild rond mijn hart….het haalt me helemaal onderuit. Ik ga me er aan overgeven, kopje onder, terug naar boven komen om naar adem te happen, riding the waves…This is me trying.