En toen was alles anders.

2020. Een jaar van vanalles en veel. Of weinig. Het is maar hoe je het bekijkt of aan wie je de vraag stelt. Maar voor mij zal het voor altijd het jaar zijn waarin ik afscheid nam van mijn broer.

24 september 2019. Ik postte een melig Facebookberichtje en whatsappte mijn broer om hem een gelukkige verjaardag te wensen. Hij stuurde terug met de vraag of hij me later die dag kon bellen. Een atypisch antwoord, maar uiteraard liet ik weten dat hij me mocht bellen.
Wat later hangen we dus aan telefoon. Gekscherend vraag ik of hij zich al een oude zak voelt. Hij antwoordt dat hij net terug is van bij de dokter en er een gigantische tumor in zijn lijf zit. Slik.

24 september 2020. Ik sleep mij door de dag en ben in gedachten in Lapua, Finland waar mijn ouders en schoonzus de urne met zijn assen een laatste rustplaats geven op de tonen van Abba’s ‘Hasta Manana’.

Wat de 366 dagen tussen die twee septemberdagen teweeg brachten, is te veel voer voor 1 blogpost. Maar het heeft me binnenstebuiten gekeerd en dieptes van verdriet doen zien die ik niet voor mogelijk achtte.

Het einde van het jaar is voor mij steeds een ideaal moment voor retrospectie. Even terugblikken om dan weer voort te gaan. Reculer pour mieux sauter. Dit jaar is het niet anders. Maar tegelijk ook helemaal anders. Want hoe moeilijk of zwaar de jaren in het verleden soms ook waren, ik probeerde (maar slaagde zeker niet altijd) om de lessen te zien, het negatieve overboord te gooien en te groeien. Deze eindejaarsdagen lukt het me moeilijk. Gemis overheerst en verdriet dient zich aan als de eerste de beste ongenodigde gast. Maar ik blik terug. Op die zomer in Finland. Met zijn eindeloze dagen, de felste blauwe lucht, de onmogelijke taal. En de laatste weken en dagen met mijn broer. De begrafenis. Mee je kist dragen. Op hoge hakken. Je 6-jarig nichtje (mijn dochter) een hele dienst lang horen huilen vanuit het diepste van haar ziel. Het was met meters voorsprong de moeilijkste dag van 2020. Hell, de moeilijkste dag van heel mijn leven.

Afscheid nemen van mijn ride or die, ik was er niet klaar voor. Waarschijnlijk ben je daar nooit klaar voor. En die lessen en die groei? Dat komt wel. De start van de blog is een eerste stap. Schrijven als therapie. Hopelijk volgen jullie mee.

Tot gauw

Annelies.