Dark Horse

Wie mij kent weet dat ik altijd mijn eigen koers heb gevaren. Toen ik 8, 18, 28 was. En op 38-jarige leeftijd is daar niet veel veranderd, integendeel. Zelf vond en vind ik dat vooral een voordeel. Ik weet goed wat ik wil en kan het meestal ook goed verwoorden. Peer pressure, meedoen met den hoop, cool willen zijn… Ik leek er als kind en tiener immuun voor. Het zorgde er wel voor dat ik heel vaak dingen niet begreep. Waarom zou je in godsnaam een sigaret willen roken? Waarom lach je iemand uit omdat die er anders uitziet dan jou? Waarom moet ik iets doen “gewoon” omdat iemand anders dat zegt?

En ondanks mijn meer dan puike schoolprestaties, botste het ook af en toe met leerkrachten. Zo was er die keer dat ik tijdens de Duitse les rustig en vriendelijk zei dat ik liever geen mondelinge toespraak hield en ook het helemaal OK vond om de 0/20 die dat met zich meebracht te aanvaarden. Maar dat pikte de lerares niet. “Zeg dan toch gewoon 2 zinnen Annelies! Iets. Dan heb je 2/20. Maar niets, enfin”, repliceerde mijn lerares Duits. Maar ik hield – rustig en beleefd – voet bij stuk. Ik kon het niet, ik wilde niet en was bereid de gevolgen te dragen. Ik mocht het gaan uitleggen bij de directeur. In de loop van de 20 jaar die volgden heb ik vaak aan dit specifieke voorval gedacht. Ik keek ernaar met een nieuwe blik, met meer levenswijsheid. Tot op heden snap ik nog altijd niet waarom ik toen gestraft werd. Het is te zeggen, ik snap het nu wel maar ik blijf achter mijn 16-jarige zelf staan.

Niemand is ééndimensionaal. Je karakter, wie je bent, de keuzes die je maakt… dat is nature en nurture, levenservaring, therapie, en vooral veel grijs. Niets is zwart/wit. Dat laatste heb ik moeten leren met ouder worden. Zo zou ik zelf nog steeds nooit een sigaret aanraken, maar snap ik wel waarom iemand dat zou proberen. Maar die standvastigheid, dat buikgevoel, dat “ge moogt op uwe kop staan, maar ik ga het niet/wel doen”… het is waar ik het meest trots op ben. Het heeft me het meest gebracht in dit leven tot nu toe. De keerzijde van de medaille laat zich wel gemakkelijk raden: koppig, betweter, dikke nek… ze passeerden allemaal al meermaals de revue. Ik weet nu dat mensen dit vooral zeggen omdat wanneer je weet wat je wil, je dit duidelijk kan communiceren en zelfzeker bent over je keuze, ze dit vaak niet kunnen plaatsen. Dus moet het wel iemand zijn met een dikke nek. Of “één dit het beter weet”. Het is wat het is. Ik weet beter 😉