Roller Coaster

40. Hier ben je dan. De nieuwe voordeur. Middelbare leeftijd. Hoera! Feest!
Zeker. Ik vier. Ik feest. Ik ben dankbaar. Vandaag nog meer dan ooit. Want hoe vier je 40 worden, wanneer je oudste broer die mijlpaal net niet haalde? Het is met geen pen te beschrijven hoe gek het voelt 40 te zijn, maar ook een “oudere” broer te hebben die slechts 39 werd? Ik heb hem “ingehaald”, maar dat is uiteraard niet hoe het leven normaal hoort te lopen. Anderzijds: wat is “normaal”? Voelt dit anders wanneer Egon zou gestorven zijn toen hij 89 was en ik wel de leeftijd van 90 zou halen? Voelt het dan ook raar? Oneerlijk? Even pijnlijk?

2 jaar en half. Zo lang moet ik al zonder. Dat is lang. Dat is niet lang. Het is minder overheersend, maar op dagen als vandaag allesoverheersend. Vandaag is er weinig ruimte tot relativeren en silver linings en laat ik de tranen toe. Laat ik de fysieke pijn aan mijn hart toe. Laat ik toe om te denken: hoe the fuck ben ik 40 en hoezo heb ik geen broer van 42?

En toch. Naast het immens verdriet, zal ik vieren. Voor 2. Ik kan en mag 40 worden. Dat is een cadeau dat niet iedereen gegeven is.
Dus wacht er straks een bezoekje aan Hof van Cleve. Word ik omringd door mijn allerliefste gezin. Hef ik de komende dagen het glas met vrienden, collega’s, familie én iedereen die er goesting in heeft. Vieren. Mezelf. Het leven. En Egon. Voor altijd Egon.