Invaincu

13 juli 2020 – We zitten in uw “garage” en kijken samen in stilte naar iets op tv. Lieven en de kindjes zijn net al even langs geweest. Ik zat ondertussen op je wc met die stomme deur die je eigenlijk niet op slot mag doen, want die gaat moeilijk terug open. Het is de eerste keer dat ik even “kraak”. Even huilen, dan weer diep ademen en de rug rechten. Ik moet er staan. 

We zitten daar. Alles is gezegd. Een paar verdwaalde tranen rollen over mijn wangen. Ge zegt nog “ik zie jullie allemaal zo graag”. 

Ik verzamel de troepen om te vertrekken. Je bent moe, maar je staat er op om recht te staan en ons te gaan uitzwaaien. Je wilt dat dat het laatste beeld is dat we van je hebben: nonkel Egon voor zijn huis in Finland, die ons uitzwaait. Salut. 

We zwaaien en rijden weg. In de auto weent Sophie hartverscheurend en zegt het gelijk alleen een 6-jarige dat kan: “nu gaan we nonkel Egon nooit meer zien”. Tis waar kind, tis waar. 

13 juli 2022 – Ik word wakker na een rusteloze nacht, waarin bovenstaand verhaal zich al sinds de avond ervoor als een film op repeat zich in mijn hoofd aan het afspelen is. Een golf van verdriet maakt zich van mij meester en gedurende de dag krijg ik mijn emoties en tranen maar niet onder controle.

Rouw is raar. Rouw is ook vreselijk onvoorspelbaar. En rouw laat zich in mijn geval blijkbaar 2 jaar na datum keihard voelen. Sinds begin juni voelde ik de zwaarte komen. Ik had ze verwacht, maar niet zo. Zo verpletterend, maar vooral: elke dag een beetje zwaarder. Trillende handen te pas en te onpas. Letterlijk naar adem moeten happen. Het gebeurt frequenter en frequenter. 

Ik kreeg de afgelopen 2 jaar zoveel steun. Van mijn gezin, van familie, van vrienden, van collega’s, van (verre) kennissen. Maar ere wie ere toekomt: ik heb vooral mezelf staande gehouden. Ik zie het niet als een “falen” dat ik vandaag in de lappenmand lag. Ik weet dat ik morgen ga opstaan, mee enthousiast mijn zoon op scoutskamp ga afzetten, met plezier mijn laptop ga openslaan om te werken, ga zagen tegen de meisjes dat ze stiller moeten zijn… everyday life quoi. 

Ik wil wel vermijden dat die dag niet meer komt. En dat ik, wanneer ik daar in die lappenmand lig, ik er nog moeilijk of niet meer (zelf) uit geraak. Dus voeg ik snel wat extra professionele hulp toe aan mijn talrijk vangnet. En pak ik terug de (virtuele) pen op.

Maar. Make no mistake:

Tant que j’suis en vie j’suis invaincu